Sözdən Gözə…

Əvvəlcə səs vardı. Səs söz oldu, söz dündü yer oldu…

“Kun fe yekun”

Səs sözə, söz məkana keçdi.

Allahın sözü səs oldu, hal oldu…

“Hal”dan mədəniyyət doğuldu.

Söz mədəniyyəti…

Allahdan olan sözün mədəni niyyəti…

 

İqra…

Söz görüntüləşdi. Səsi oxuyan olmadı. Anlamadı… Bilmədi… Duymadı…

Söz gözə döndü. Göz götürmədi, inadlaşdı, çarpışdı, vuruşdu…

Gözün sözə  xəyanəti…

 

-Göstər! Görmürəm, dedi…

-Səs bağla gözlərini duy, dedi

-Bağlamaqmı?

Bu dünyaya bağlamaqmı?

Qaranlıq olar, yoxluq olar.

Heçmi olum?…

 

Qulaqların tutdu, barmağın kəsdi…Bağlanma gözlər, dedi.

Qaçmağa başladı çölün ortasında.

 

Gözlər bərəldi, ükələndi.

-Olmaz dedi…

-Olar dedi…

-Sən susan, danışa bilməzsən.

-Sən insansan danışarsan…

Sadəcə danışarsan dedi…

 

Su, mən sənin üçün göndərildim. Ol deyə…olasan deyə

Danışaram, O istərsə danışaram.

Sən bilmədin, bilsəydin danışmazdın. Susardın dedi…

Sus və iç dedi…

Gözlərini yum…

-Olmaz dedi… Olmaz!!!

-Gözlərimi necə yumum.Etmərəm, getmərəm…Aparma, varlığım var.

Yox etmə…

 

Göz ayrıldı ordan. Sözəm, dedi

-Baxa bilirsən bax, dedi

-Necə baxım, dedi.  Görmürəm, tərk etdin, getdin.

-Özümə döndüm

 

İlkə və sona

 

Ona qovuşdum.

-Bax, dedi. Gözlərsiz görə bilərsən, dedi. Oxu…

-Nəyi?

Görümrəm geri gəl. Oxuya bilmirəm. Necə oxuyum, sən yoxsan.

Nəyi bağlayım?, necə bağlayım göz…

-Qəlbindəki nəfsin qapısını bağla…Duyacaqsan…

Uğultu…Şiddətli uğultu…Daha şiddətli uğultu… Daha…

Qaçış…

Qaçmağa başladı…

Gözlərin orda qoyaraq…